| Коръән – 37: 102-110 сүрәләре (Саффат) | Тәүрат: Яратылыш 22: 1-18 |
| Ул бала җиде яшенә җитеп атасы илә йөри башлагач, Ибраһим әйтте: “Ий угълым, мин төшемдә Аллаһ тарафыннан сине корбан итеп чалырга боерыламын, уйлап күр бу эшкә ничек карыйсың? Угълы Исмагыйл әйтте: “Ий атам, ни белән боерылган булсаң, шуны эшлә, мин Аллаһ хөкеменә ризамын, бу эштә мине, Аллаһ теләсә, сабыр итүчеләрдән табарсың”, – дип.
Безнең әмерне икесе дә риза булып кабул иттеләр һәм Исмагыйлне яны белән яткызды. Кулына пычак алуга Без кычкырдык: “Ий Ибраһим, төшеңдә күргән Безнең әмерне тәсъдыйк кылдың, үтәгән хөкемендә булдың”. Әнә шулай үзебезгә итагать иткән яхшы мөэминнәрне изге җәзалар белән нигъмәтлибез. Аллаһуның изге балаңны корбан итеп чал дигән әмере, әлбәттә, зур һәм авыр сынаудыр. Без аңа Исмагыйл урынына корбан итеп бугазлар өчен җәннәтән бер зур тәкә бирдек. Яхшылыгы белән искә алу өчен дөньяга соңыннан килгәннәргә Ибраһимнең яхшы әсәрләрен калдырдык. |
22 Бу вакыйгалардан соң Аллаһы Ибраһимны сынап карады.а Ул аңа: «Ибраһим!» — дип дәшкәч, тегесе: «Әйе, тыңлыйм сине!» — дип җавап бирде. 2 Һәм Аллаһы болай диде: «Үз улыңны — яратканә һәм бердәнбер улың Исхакныб ал да Мориав җиренә бар. Мин күрсәтәчәк тауга менеп, аны шунда яндыру корбаны итеп китер».3 Ибраһим иртән иртүк торып, ишәген иярләде, корбан яндырыр өчен утын ярды һәм үзенең ике хезмәтчесе белән улы Исхакны алып, Аллаһы әйткән җиргә таба китте. 4 Өченче көнне Ибраһим ул җирне ерактан ук күреп, 5 хезмәтчеләренә: «Сез монда ишәк белән калыгыз, ә без улым белән тегендә менеп, Аллаһыга гыйбадәт кылырбыз, аннан соң кире әйләнеп кайтырбыз»,— дип әйтте.6 Шулай итеп, Ибраһим, корбан яндырыр өчен, утынны Исхакның җилкәсенә салды, кулларына ут белән пычакны* алды, һәм алар икәүләшеп китеп барды. 7 Юлда барганда, Исхак үз атасына: «Әтием!» — диде. Ибраһим: «Әйе, улым!» — дип дәшкәч, тегесе: «Менә безнең ут та, утын да бар, ә яндыру корбаны өчен сарык кайда соң?» — дип сорады. 8 Моңа Ибраһим: «Улым, яндыру корбаны өчен сарыкныг Аллаһы үзе бирер»,— дип җавап кайтарды. Һәм алар юлларын дәвам иттеләр.9 Ахыр чиктә, алар Аллаһы күрсәткән урынга килеп җиттеләр. Ибраһим анда мәзбәх корды һәм өстенә утын тезеп куйды. Ул улы Исхакның кул-аякларын бәйләп, аны шунда утын өстенә яткырды.д 10 Ибраһим пычакны* алып, улын суймакчы гына булган иде,е 11 күкләрдән Йәһвә фәрештәсенең: «Ибраһим, Ибраһим!» — дигәне ишетелде. Ибраһим аңа: «Әйе, тыңлыйм сине!» — дип җавап бирде. 12 Тегесе болай диде: «Малаеңа зыян китермә, аңа берни дә эшләмә. Хәзер инде мин беләм: син Аллаһыга курку-хөрмәт күрсәтеп яшисең, чөнки син минем өчен хәтта үз улыңны — үзеңнең бердәнбер улыңны кызганмадың».ж 13 Ибраһим күзләрен күтәреп караса, якында гына куаклыкта мөгезе ботакка эләккән бер сарык тәкәсе тора. Шунда Ибраһим сарык тәкәсен алып, аны үз улы урынына яндыру корбаны итеп китерде. 14 Ибраһим ул җирне Йәһвә-йәрә́* дип атады. Шуңа күрә әле дә: «Йәһвәнең тавында бирелер»з,— дип әйтәләр.15 Йәһвәнең фәрештәсе кабат күктән Ибраһимга дәшеп, 16 болай диде: «„Син моны эшләгәнгә һәм үзеңнең бердәнбер улыңны кызганмагангаи,— дип әйтә Йәһвә,— мин үзем белән ант итәм:к 17 мин сине фатихалаячакмын, токымыңны* күкләрдәге йолдызлар һәм диңгез буендагы ком бөртекләре кебек ишәйтәчәкмен.л Синең токымың* үз дошманнарының шәһәрләрен* яулап алачак.м 18 Минем сүземне тыңлаганың өчен, җир йөзендәге барлык халыклар синең токымың*н аша фатиха алачак“».о |